De Robottoren

Voor lezers die houden van urban strips met techno-nerf en zachte queer spanning. Aan te raden voor 16+; er is nachtleven, alcohol in barsetting en stroboscopische pagina-indeling die gevoelige lezers kan overprikkelen. Past mooi in collecties rond stedelijke cultuur, DIY-muziek en Belgisch beeldverhaal, en werkt goed voor designstudenten die ritme en grid willen bestuderen. Binnen die doelgroep klopt De Robottoren hard en warm.

De hype en prijzen legden de lat hoog, maar al na een paar hoofdstukken zakte mijn enthousiasme weg. De toon is koel, de afstand voelbaar, en ik bleef buiten staan terwijl de muziek binnen bleef pompen.

Het labelvrije gedoe tussen Karo en Mila had me moeten raken, toch blijft het bij voorzichtig knikken en half ingeslikte zinnen. Die drones boven de Schelde zijn prachtig getekend, maar ze lijken vooral deco.

Er wordt geschermd met "een band zonder naam die tikt op staal en stroom", alleen is dat voor mij vooral verpakking. De emotie blijft verstopt achter beton, en de beat zegt me constant wat ik zou moeten voelen.

Structuurmatig hapert het: sprongen tussen bar, toren en logboek die de vaart telkens afknijpen. De extra pagina's en schetsen in deze editie ogen fraai, maar trekken nog meer lucht in een verhaal dat om focus smeekt.

Twee sterren, omdat er momenten zijn die glimpen geven van iets zachts. Maar als geheel is het kil, repetitief en vermoeiend.

Antwerpen-Noord wordt geen postkaart maar een echo van beton, roest en lichtvervuiling. De zendmast als totem werkt, de drones boven de Schelde geven schaal; de klankwoorden en lijntjes met trillingen laten de beat voelen zonder geluidschip. Ik had graag iets meer stedelijke frictie gezien, maar de sfeer kleeft.

Karo en Mila krijgen mooie, schuwe momenten, vooral wanneer de TR-606 als regen tussen hen in zindert. Toch blijft het innerlijk dun; de misvatting rond de mysterieuze M is een sterk startpunt dat daarna te vaak als running gag terugkeert, en de dialogen klinken soms alsof iedereen fluistert in een lege club.

De lay-out jaagt op ritme, met panelen die de TR-606 laten druppelen door de pagina's: mooi idee, maar het patroon blijft te vaak hetzelfde. De schakeling tussen Bar Helder, de Robottoren en grijze logboek-fragmenten is abrupt, waardoor de flow stottert. De X-berichten en reactiestromen voelen als intermezzo, niet als motor. De nieuwe extra pagina's en schetsen tonen vakmanschap, maar zetten de tempo-rem nog wat harder aan.

Zwoele nachten rond de Robottoren geven sfeer; het verhaal tikt degelijk mee op de 606 maar blijft klein.